Excursie naar Skoura; Rock The Casbah

De foto's staan al twee dagen online, en de filmpjes komen er snel aan, maar de beschrijving komt hier te staan. Korte samenvatting: GE-WEL-DIG!

Zondag werden we om half 9 's ochtends verwacht op het NIMAR. Dit is natuurlijk een dodelijke tijd voor een student, en al helemaal op een zondag. Maar iedereen was toch grotendeels op tijd. We reden richting Skoura met een bus en een auto. Ik zat achterin de bus en het eerste uur was iedereen vooral bezig met wakker worden. Na dit uur barstte een feest los in de bus met allerlei muziek en karaoke. Zie de foto's voor de sfeer. Dit gefeest kon helaas niet de hele reis duren, de trip duurde immers ruim 12 uur. Dit kwam allereerst door de afstand, maar ook door het weer. Het begon in de loop van de dag te regenen en  er was ook even stress over of we wel aan zouden kunnen komen. Er zou in de bergen namelijk een brug onbegaanbaar zijn geworden vanwege de hevige regenval. Voor de stop in Marrakech werd dit gerucht echter ontkracht en konden we alsnog doorrijden. Na de laatste stop, die in een bergdorpje was gingen we verder in de stromende regen en in het pikke donker. Deze duisternis was maar goed ook, want op de terugweg naar Rabat konden we pas zien hoe de weg zich tot de berg verhield, maar hierover later meer. Om 9u 's avonds kwamen we aan in Ouled Merzoug. Dit was het dorpje waar we elke ochtend zouden verzamelen en waar we ook ons onderzoek zouden gaan doen. Vlak na de aankomst kregen we te horen met wie en bij welk gezin we ingedeeld waren. Ik werd samen met Anas ondergebracht bij het gezin "Alwachahi abde Lakrim". Ik heb geen idee hoe dit correct uitgesproken moet worden. Anas en ik liepen even door de regen naar ons huis waar we uiteindelijk samen in een kamer op de grond op een paar kleden zouden gaan slapen. Eerst moest er namelijk gegeten worden. Het eten was heerlijk! Zeker voor een gezin wat helemaal niet zoveel geld had om een degelijke maaltijd op tafel te zetten. Helaas voor het gezin hadden Anas en ik niet heel veel honger meer omdat we al aardig moe waren. Die nacht heb ik heerlijk geslapen. eigenlijk nog lekkerder dan de  twee weken die ik in Rabat in een normaal bed heb door gebracht. In Rabat is het 's avonds namelijk nogal lawaaierig. In Ouled Merzoug is het doodstil 's avonds. de volgende morgen werden we om 9u verwacht bij de kashba om naar de markt te gaan in het stadje ietsje verder op. Ik had geen wekker gezet omdat Cynthia had verteld dat het gastgezin wist dat we naar de markt zouden gaan om 9u. Na een paar keer omdraaien en verder slapen ging ik toch maar eens op mijn telefoon kijken hoe laat het nou eigenlijk was. 9:20. KUT!! Wij ons snel aankleden om niet nog later aan te komen. Maar op het moment dat we net klaar waren met aankleden ging de deur open en kwam onze gastvader binnen met het ontbijt. We keken elkaar aan en dacht: "ach, we zijn nu toch al 20 minuten te laat, kunnen we net zo goed ontbijten ook". Na het ontbijt liepen we naar de kashba. Onderweg werden we beloond met een prachtig uitzicht over de valei waar het dorp in lag. Bij de kashba kwamen we erachter dat we niet de enige waren die te laat waren gekomen en dat we ook niet eens de laatste waren. Er bleken nog twee groepen die er nog niet waren. Geluk bij een ongeluk dus. Nadat we verdeeld waren over de plaatste bus en de auto gingen we naar de maandagmarkt toe in Ouezazarte. Helaas was de markt een beetje een treurig gezicht vanwege de hevige regenval van de dag ervoor. Het was vooral modder en plassen die het straatbeeld bepaalden. Desalniettemin was het een leuke beleving. De terugweg ging in een originele Ford Transit van het jaren '60 model. Hier zaten we nog niet op elkaars schoot en werden we gereden door een chauffeur bij wie de voeten vergroeit waren. Zo erg dat zijn linker voet naar binnen stond en zijn rechter voet bijna achterstevoren zat. Bijzonder dat hij de pedalen kon bedienen, maar het is hem gelukt. Na de lunch in de kashba werden we in groepjes verdeeld en werden we op verkenning in Ouled Merzoug en Imhlul gestuurd. We kregen de opdracht om een kaart te maken van de twee dorpen. Wij besloten om naar Imhlul te gaan. Om hier te komen moesten we een bruggetje over. De rivier die hieronder stroomde was nu één grote kolkende bruine waterstroom waar deze normaal een helder klein stroompje is. Dit natuurlijk vanwege de hevige regenval in de bergen. Gedurende de week zou het waterpeil snel zakken en het water helderder worden, maar echt helder werd het helaas niet. Voordat we aan het einde van de dag een evaluatie hadden zijn we eerst nog even in de dorpswinkel water wezen halen. Die avond zijn Anas en ik na het eten vrijwel direct gaan slapen. Moe en uitgeteld.

De volgende dag werden we in aan de hand van onze keuze in groepjes verdeeld voor het kleine veldwerk wat we daar zouden verrichten. Ik kwam en het groepje met Mark, Barbara en Omar. Omar fungeerde als onze tolk en we hadden het onderwerp ruimtelijke ordening. Voor het veldwerk kregen we in totaal 1 dag de tijd. We besloten om de eerste helft van het onderzoekje in Imhlul te doen, zodat we de volgende dag niet zo ver hoefden te lopen. Tijdens onze wandeling in Imhlul hebben we met een inwoner gesproken die ons uitlegde hoe het dorp was opgebouwd en met welke reden dit zo was gedaan. Hij legde ons uit wat waar te vinden was en wat het "oude" en wat het "nieuwe" gedeelte was. Na deze uitleg werden bij hem uitgenodigd om thee te drinken. We zijn op deze uitnodiging ingegaan, maar we wilden eerst nog een stukje door het dorp heen lopen. Na ongeveer een half uur kwamen we bij zijn huis aan en hebben we thee gedronken met hem en zijn familie. De man was, voor zover toepasbaar, vermogend en had een groot huis. Tijden het drinken van de thee hebben we uitgelegd wat we in Marokko deden en hij was er zeer van onder de indruk dat we Marokkaans leerden. Na enige tijd gaf hij ons een rondleiding door zijn huis en hebben we gezien hoe ze het traditionele brood maken. Na vriendelijk afscheid te hebben genomen gingen we terug naar de kashba voor de lunch. Na de verrukkelijke couscous gingen we met de gehele groep naar de school van Imhlul. Hier hebben we spelletjes gedaan met de kinderen en muziek gemaakt. De kinderen waren zoals gewoonlijk onuitputbaar en erg druk. Aan het einde van de dag hebben we de school onze cadeau's gegeven en hebben we een groepsfoto gemaakt. Die avond zijn Ik, Anas, Mark en Omar nar het huis van Lisanne en Fleur gegaan. Hier hebben we gezellig gezeten en het spel Heads Up gespeeld. Dit is een app voor op je telefoon die je het beste kunt omschrijven als een moderne variatie op hints. Het ging er erg fanatiek aan toe en hierdoor vergaten we bijna de tijd. Anas en ik waren gelukkig niet te laat terug, het eten was gelukkig nog warm. Op woensdag zijn Anas en ik extra vroeg opgestaan om zo lekker te kunnen douchen in de kashba. Ons gastgezin had namelijk geen badkamer, alleen een Franse WC (je weet wel, zo eentje waar menig Nederlands gezin mee te maken krijgt als je door Frankrijk rijdt in de zomer). Na heerlijk gedoucht te hebben zijn we met de gehele groep naar een kashba 15 km verderop gegaan. Hoe deze kashba heet is me ontschoten en ik kan de naam niet 123 vinden, maar hij staat op het briefje van 50 DH. Hier hebben we op eigen houtje rondgelopen en heb ik een nieuw vriendje gemaakt in de vorm van een straatkatje, of nouja: kashba-katje. Na een tijdje kregen we de keuze voorgelegd of wilde gaan fietsen met een mountainbike of wilden rijden op een kameel. Aanvankelijk ijlde ik wel op een kameel gaan zitten, maar die bleken er opeens niet te zijn. In fietsen had ik geen zin, dat doe ik immers al genoeg als Nederlander, dus ben ik samen met Mark, Léon en Cynthia het andere deel van de kashba gaan verkennen. Hier kwam ik pardoes mijn vriendje weer tegen en heb ik zijn moeder ontmoet. Na het zien van het tweede deel zijn we weer terug gegaan naar onze eigen kashba en hebben we weer geluncht. 's Middags kregen we de tijd om weer aan ons onderzoek te werken en zijn we door Ouled Merzoug heen gelopen. We zijn na een betje rondstruinen in de school terecht gekomen en hier hebben we een half uurtje geluisterd naar liedjes die de kinderen voor ons zongen. Als tegenprestatie hebben we de cijfers opgezegd en een paar foto's met de kinderen gemaakt. Op de weg terug naar de kashba voor de evaluatie kwamen we een groepje jongens tegen die ons meenamen naar de velden aan de rivier. Via deze velden zijn we naar de kashba terug gelopen. Onderweg kregen we weer wat uitleg over het dorp en hoe deze opgebouwd is. Ook kregen we steeds vers fruit aangereikt door de jongens. De evaluatie was erg ingekort omdat we op tijd zouden eten bij onze gezinnen. Er stond namelijk een feest op de planning. Het feest begon om 8u en duurt toch half 12. Bijna alle meisjes van de groep kwamen in mooi Arabische kleding naar het feest en hadden henna op hun handen en voeten gekregen van hun gastouders. Het feest werd begeleid door een Marokkaanse band en er werd veel geklapt en gedanst. Zoveel geklapt zelfs dat m'n handen de volgende morgen nog pijn deden. Na het feest zijn we met hetzelfde groepje als de avond ervoor naar het huis van Omar en Mark gegaan. Hier hebben we gespeeld met de dochter uit het gezin en hebben we weer Heads Up gespeeld. We hebben het echte niet te laat gemaakt, aangezien we Lisanne en Fleur nog naar huis moesten brengen en we de volgende dag weer vroeg bij de kashba moesten zijn om terug te reizen naar Rabat. 
Donderdag morgen hebben Anas en ik vroeg ontbeten zodat we nog lekker konden douchen voor we de bus in zouden gaan. De busreis terug was anders dan de heenreis. Iedereen was moe en lag te slapen of was aan het lezen. Ook hadden een aantal last van wagenziekte en er zelfs een paar die deze gevoelens in vloeibare vorm uitte. De schuldige hiervan was de chauffeur. Deze reed namelijk bijzonder hard over de smalle bergweggetjes heen en reed of 80, of hij trapte heel hard op zijn rem, een tussenweg kende hij niet. Dit resulteerde dus in de bovengenoemde vloeistof, maar ook in een zeer snelle terugreis. Na de grote stop in Marrakech werd de stemming al weer iets beter omdat iedereen al weer wat beter bij krachten was en de tolweg van beduidend betere kwaliteit was dan de bergweggetjes in de Atlas. De terugreis duurde twee uur korter dan de heenreis een paar dagen eerder, de aankomst in Rabat was zo'n 7u. Die avond heb ik mijn foto's zitten ordenen en online gezet. Zaterdag en Zondag heb ik zo hier en daar wat aan mijn huiswerk gedaan (met tegenzin, het weer was heerlijk!) en heb ik pasta gekookt. Volgende week begint het vaste programma van de minor met elke week een vast rooster.

Ow, wacht: ik ben iets vergeten te vertellen over mijn gastgezin. Dit is een heel bijzonder verhaal. Onze gastvader was de dorpsgek, tenminste dat dachten Anas en ik. Hij was namelijk erg vreemd en stelde altijd minimaal 5 keer dezelfde vraag. Hij werd door de rest van het dorp "mimi" genoemd. Dit werd niet tegen hemzelf gezegd maar zo werd er over hem gesproken. Anas legde mij uit dat dit een bijnaam is met de betekenis in de zin van "watje" of "sukkeltje". Ook at zijn vader altijd  met ons mee. Deze zei volgend Anas altijd erg denigrerende dingen tegen zijn zoon (onze gastvader dus). Onze gastmoeder had duidelijk de teugels in handen in huis en bepaalde hoe alles gebeurde. Het was dus vaak een grappig schouwspel in huis. Tijdens het feest was de vader van onze gastvader verkleed als vrouw naar het feest gekomen en gaf hij een soort van dans aan iedereen.

De foto's staan al op internet en de filmpjes volgen ook snel, veel leesplezier en tot ziens!! xx