Vakantie!!!

Op zaterdag 18 oktober had ik om kwart voor 10 afgesproken met Mark bij de kathedraal van Rabat. Vanaf hier zouden we met de tram naar het busstation van Rabat gaan. Na de late avond van vrijdag was het vrij lastig om op tijd op te staan en m’n spullen bij elkaar te rapen. Na ongeveer een kwartiertje met de tram en zo’n 10 minuten lopen kwamen we aan bij het busstation. Hier kochten we voor 75 MDH een kaartje naar Chefcahaouen. De busreis duurde iets meer als 6 uur en was al een hele belevenis op zich. De bus hoorde bij het type busmaatschappij waar de normale Marokkaan mee reist. Het was erg druk in de bus en er was niet genoeg plek voor iedereen, dus er stonden ook mensen in het gangpad. Het in en uitstappen is hier een soort van sport. Bij de echt grote haltes stop de bus wel, maar meestal wordt er gewoon een schreeuw gegeven naar de buschauffeur die dan wat zachter gaat rijden zodat mensen uit kunnen stappen, maar stoppen doet hij niet. En dit uitstappen gebeurd overal waar je maar uit wilt stappen. Voor instappen geldt hetzelfde. Er staan mensen ergens in een stad of langs de snelweg die even zwaaien naar de bus, dan gaat de deur open (als die niet al open staat, ze rijden hier vaak gewoon 100 met de deur open omdat er geen airco in de bus is, een soort arko dus) en de desbetreffende mensen worden naar binnen gehesen. Dit gebeurd weer allemaal terwijl de bus rijdt. De wat oudere mensen worden de bus in getrokken door de ‘conducteur’. Dit staat tussen aanhalingstekens omdat hij op mij overkwam als de zoon van de chauffeur, maar misschien was dit wel niet zo. Zo halverwege de reis gebeurde nog iets bijzonders. Er stapten bij een echte stop heel veel mensen in en uit het niets werd er opeens gevochten in de bus, precies op de plaats waar Mark en ik zaten. Waarover het ging weten we niet precies, maar we dachten dat het om het inpikken val plaatsen ging. De gene die aan het vechten waren waren twee mannen op leeftijd (zeker 50 jaar oud) en opeens gingen hun vrouwen zich er ook mee bemoeien. zo uit het niets als het gevecht was begonnen stopte het ook weer toen twee mensen van voor uit de bus hun plek aanboden zodat de kemphanen niet bij elkaar in de buurt hoefden te zitten. Toen we eenmaal aankwamen in Chefchaouen en we waren uitgestapt en onze spullen hadden gepakt en op het punt stonden om weg te lopen, kwamen de twee manen elkaar weer tegen en begon het gevecht weer. Dit keer was het echter iets groter omdat ok anderen zich ermee gingen bemoeien. Uiteindelijk zijn Mark en ik maar weggegaan voor het geval het echt uit de hand zou lopen. We liepen richting de medina van de stad en kwamen dankzij een combinatie van moderne en ‘antieke’ techniek (mobiel en kaartlezen) uit bij de poort van de medina. Hier zagen we al gelijk waarom Chefchaouen een toeristische trekpleister is, heel veel huizen en straten in het dorp zijn blauw geschilderd. Na zo’n 5 minuten in de medina werden we opgepikt door zo’n typische gids die jou als toerist zo onderscheiden van de rest van de stad. Hij heeft on de weg geleid naar een hostel wat Mark in zijn boekie had staan, maar helaas was dit al vol. De vrouw van het hostel wees ons een ander hostel aan waar wel plek was en de junk (hij was echt een junk, onderweg bood hij ons hasj aan, iets wat elke dag minstens 7 keer gebeurd) bracht ons hierheen. Na even snel onze spullen gedumpt te hebben en even bijkomen van de reis zijn we het dorpje in gegaan en hebben we heerlijk door de kleine straatjes en steegjes van de medina gezworven. Zo tegen etenstijd zijn we naar het centrale plein gegaan en hebben hier één van de vele restaurantjes bezocht die het plein rijk is. Het maakt eigenlijk niet echt uit waar ze gaat zitten, ze hebben namelijk allemaal hetzelfde op de kaart staan alleen verschilt het misschien 10 cent in prijs, omgerekend naar euro’s dan. Midden op het plein stond trouwens een kerstboom, waarvan de lichtjes het nog deden ook. Die avond hebben we heerlijk op het dak van het hostel gezeten en hebben we onder het genot van frisdrank, chips en muziek/boek een beetje om ons heen zitten kijken. De volgende dag hebben we een soort van uitgeslapen (half 10) en hebben we ontbeten op het centrale plein. Heerlijke wentelteefjes gemaakt van Marokkaans brood met jam en honing. Daarna zijn we de kasbah in gegaan die aan het plein ligt. Hier hebben we even rond gelopen maar erg bijzonder was het niet, we mochten nergens in. Alleen een toren was open maar het uitzicht hiervan was niet al te bijzonder. Na de kasbah zijn we naar het hoogste punt van het dorp gelopen en hier hebben we van de mooie omgeving genoten. Die middag hebben we weer even liggen en zitten chillen in het hostel en zijn we zo rond 6 uur naar de Spaanse moskee gelopen. Deze is in 1929 gebouwd door de Spanjaarden maar is nooit in gebruik geweest. De moskee ligt buiten de stad pop een heuvel (zie foto) en vanaf daar heb je een schitterend uitzicht op de stad. Op aanraden van een Amerikaans meisje wat ook in het hostel sliep hebben we vanaf hier naar de zonsondergang gekeken omdat deze heel mooi zou zijn, niks van gelogen! De moskee ligt op zo’n 20 minuten bergop lopen van de medina. Bij de moskee hebben samen met vele anderen naar de zonsondergang gekeken en hierna zijn we weer terug gelopen naar het plein voor ons avond eten. Die maandag de 20e van oktober zijn we met de bus naar Tetouan gegaan. Deze busrit hebben we met CTM, de iets duurdere maatschappij gemaakt. Qua prijs scheelt het misschien 20 MDH maar je hebt dan sowieso een plekje en de bus heeft airco. De busrit duurde ongeveer 1,5 uur en bracht ons naar het midden van de stad. Het hostel hadden we snel gevonden en na even de kamer geïnspecteerd te hebben zijn we de stad in gegaan. We hadden nog geen stap buiten de deur gezet of we werden opgepikt door iemand op straat. En met opgepikt bedoel ik aangesproken. Hij vroeg waar we heen wilden en bood aan ons te helpen. Na al honderd keer nee te hebben gezegd tegen andere personen in andere dorpen en steden, besloten we om nu eens een keer ja te zeggen. We zeiden dat we honger hadden en dat we daarna naar het etnografisch museum toe wilden. Hij wist nog wel een plekje om te eten; een of ander familielid had ergens een restaurantje waar we wel wat konden eten. Dit bleek ergens midden in de medina te zijn. Na hier heerlijk en spotgoedkoop te hebben gegeten zijn we met vele omwegen naar het museum toe geleid. We zijn twee keer overgedragen aan een ‘neef’ van de eerste persoon die ons dan weer naar een compleet andere plek toe bracht waar we niet naartoe wilden gaan. Eén van deze plekken was een uitkijkpunt. We hadden niet een heel goed uitzicht, het was namelijk net zo hoog als alle andere huizen. Toen we van het dak weer terug naar beneden gebeurde hetgene waarvan we al dachten dat het zou gaan gebeuren. We moesten rondkijken of we iets zagen wat we wilden kopen. Mark en ik liepen allebei uit beleefdheid rond maar liepen allebei een compleet andere kant op en ook steeds de andere kant dan dat de man zei dat we op moesten lopen. Hier werd meneer blijkbaar gek van en om de macht weer een beetje naar zich te trekken nodigde hij ons uit voor thee. Binnen 30 seconden werd er ergens thee vandaan gehaald en werd er een kleed uitgerold. We bedankten vriendelijk omdat we nu al wisten hoe het verder zou gaan. Als we op kleed zouden gaan zitten werd ons ook opgedragen het te kopen en daar hadden we geen zin. We besloten het net zo hard als de ‘gastheer’ te spelen en gewoon te doen waar we zin in hadden en liepen gewoon de deur uit zonder nog een woord tegen hem te zeggen. We werden nog nageroepen met excuses en mooi praatjes dat hij erg goedkoop was maar wel liepen gewoon door. We werden trouwens ook vrij snel weer opgepikt door de ‘gids’ en werden ook weer overgedragen aan iemand anders die ons deze keer wel naar het museum toe leidde. Helaas was het om onverklaarbare rede dicht (volgen het bordje naast de deur zou het open moeten zijn). We zijn toen de poort van de medina uitgelopen en een aantal minuten later liep de gids uit zichzelf weg. Toen we omkeken zagen we dat hij naar een vers groepje toeristen toe was gelopen. Mark keek toen even in zijn boekje en zag dat er verderop een museum van moderne kunst was, dan maar dat museum. Dit bleek echter ook dicht te zijn. Toen hadden we er geen zin meer in om te kijken of er musea open waren en zijn toen terug gelopen naar het hostel waar we zijn gaan zitten bij een cafétje naast de ingang. Hier hebben we lekker zitten doen wat alle mannen op terrasjes hier doen; mensen kijken. Overigens zitten hier bijna alleen maar mannen op terrasjes of bij restaurants in het algemeen. Vlak voor 6en zijn we maar eens opgestaan en weer richting de medina gelopen. Vlakbij ons hostel zat namelijk een archeologisch museum. Toen we hier bijna waren werden we zoals gewoonlijk weer aangesproken door iemand. Dit keer zeiden we dat we Duits waren om te kijken of dat ook gesproken werd. En warempel: meneer sprak Duits. Gebruikelijke verhaal: museum was dicht (onverklaarbaar), meneer probeert ons te strikken en is vervolgens lastig af te schudden. Uiteindelijk is het ons gelukt toen we een restaurant in zijn gelopen. Hier zijn we weer thee gaan drinken en uiteindelijk ook blijven eten onder het genot van een voetbalwedstrijd uit de Premier League. We besloten om vroeg naar bed te gaan omdat we de volgende dag naar Ceuta zouden gaan en we niet wisten hoe lang dat zou duren.

Dinsdags 21 oktober waren we vroeg wakker en rond half 10 bij de taxistandplaats. Hier hebben we een taxi genomen naar de grens met Ceuta voor 120 dirham. De rit duurde ongeveer 45 minuten en stopte echt vlak naast de douanes. Hier hebben we even kort in de rij gestaan en hebben we een stempel gekregen van een chagrijnige Marokkaanse douanier. Toen moesten we zeker 10 min lopen in een soort tunnel waarna we uiteindelijk bij het Spaanse deel uitkwamen. Hier bleek een rij te zijn voor Europese paspoort waar wij in mochten gaan staan van de Spaanse douaniers. Hierna moesten we nog even verder lopen voordat we echt in Spanje waren. In de tunnel naast ons stond een hele lading Marokkanen te wachten om binnen gelaten te worden, maar wij genoten blijkbaar een voorkeursbehandeling, ok wel eens fijn. Na een korte busrit kwamen we terecht in het centrum van Ceuta. Hier hebben we eerst ons hostel opgezocht waarna we wat zijn gaan eten en drinken. Hierna zijn we lekker op het strand gaan liggen. Hier waren we veruit de enigen. Het drong toen pas tot ons door dat het natuurlijk een gewone werkdag was. Zo rond een uur of 4 waren we hier wel weer klaar mee. Even lekker opfrissen in het hostel en bier drinken op een terrasje was onze volgende actie. Heerlijk om gewoon weer bier te kunnen drinken op een terras!! Je weet past wat je mist als je het niet meer heb. Hierna zijn we iets gaan doen wat jongens normaal nooit echt doen; shoppen. Ceuta is belastingvrij, dus lekker goedkoop. Ik heb zelf een broek en een shirt gescoord. ’s Avonds hebben we heerlijk spareribs gegeten en Barcelona-Ajax gekeken. De volgende morgen hebben we heerlijk uitgeslapen, wat ook wel nodig was. Als je een tijdje geen bier drinkt komt het ietsje harder aan dan normaal. Eigenlijk was dit ook wel handig, we moesten namelijk minimaal 24 uur uit Marokko zijn om er weer binnengelaten te worden. Dit binnenkomen ging verrassend makkelijk, binnen 10 minuten waren we de grens over en zochten we een taxi naar het plaatsje Fnideq. Hier namen we de bus die ons in 1,5 uur naar Tanger bracht. Hier besloot ik om maar op de trein naar Rabat te stappen, aangezien ik nogal wat huiswerk moest maken en dat liever lekker verspreid over de dagen wilde doen i.p.v. in een keer. Voor 140 dirham kocht ik een eersteklas kaartje. De trein vertrok over 15 minuten en ik kocht snel wat te eten voor in de trein, hij zou er namelijk ruim 4 uur over doen om in Rabat aan te komen. Toen ik net klaar was met het kopen van m’n eten zei Mark dat hij toch ook maar terug ging naar Rabat. Nadat we in de coupé aan kwamen, die heerlijk ruim en koel was, zijn we heerlijk onderuitgezakt gaan zitten en hebben we genoten van het landschap om ons heen. Ik heb in die 4 uur tijd m’n boek uitgelezen en ook met een man gepraat die naast Mark kwam zitten. Zijn naam heeft hij niet gezegd maar hij sprak vloeiend Duits. Hij had in de jaren 70 in Leipzig gestudeerd. Hij was erg geïnteresseerd in wat wij in Marokko kwamen doen en wat wij van het land vonden. Zo rond half 10 kwamen we aan in Rabat en vanaf hier scheidden onze wegen.

Het verhaal van mij vakantie komt een beetje laat, maar beter laat dan nooit! Wanneer het volgende verhaal komt weet ik niet, maar waarschijnlijk wordt het weer en samenvoegging van een aantal weken. Het beschrijven van routine is namelijk niet echt leuk om te doen en ook niet leuk om te lezen. Jullie horen nog van me!