Nog een overzicht

Het is al weer meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste stukje heb geschreven. Tijd voor maar weer een update. Allereerst wil ik graag melden dat ik mijn verjaardag niet echt gevierd heb hier in Marokko. Dit komt o.a. omdat ik op 5 december al de hele riedel over de vloer had en ik had er eigenlijk ook niet hel erg zin om het te vieren. Misschien is het een teken dat ik al oud wordt, maar het kan net zo goed ook luiheid zijn.

In het weekend voor mijn vertrek terug naar Nederland ben ik met Nassim, Souhaib , Sophie en Lisanne naar Meknes, Moulay Idris en Volubilis geweest. Nog even snel cultuur snuiven voor ik naar de Oostenrijkse Alpen zou gaan om te skiën. De treinreis duurde zo’n 2,5 uur en ging door een mooi landschap. In Meknes aangekomen hebben we eerst een stukje gelopen en daarna pas ergens een taxi genomen naar het riad. Bij het station zijn de taxi’s namelijk altijd ietsje duurder, zeker voor toeristen. Het riad heette Riad d’Or en was gemakkelijk te vinden in de medina. Na onze spullen er te hebben gedropt zijn we naar het marktplein gegaan. Hier hadden we afgesproken met Annelies, haar vader en Hesnea. Met hun hebben we ergens op een terras met uitzicht op het plein thee gedronken en daarna scheidden onze wegen weer. We besloten toen om ergens in de medina iets te gaan eten en liepen dus ook de medina in. Het was alleen topdrukte in de kleine smalle straatjes, dus we schoten niet erg op. Onze honger begon al aardig toe te nemen en we besloten om dan toch maar gewon op de toeristische plek op het plein te gaan eten. We zijn daar toen neer gestrand bij het tentje waar de meeste mensen zaten, want daar moest het eten wel goed zijn. Niet dat het veel uit had gemaakt; ze serveren toch allemaal hetzelfde. Tijdens het eten begon de zon al te zakken en het werd snel koud op het plein. Na de late lunch zijn we in het riad gaan chillen en hebben we met z’n vieren naar de film The Internship zitten kijken. Toen deze bijna afgelopen was zijn we weer naar buiten gegaan om nog een kleine hap eten te regelen voor we gingen slapen. Om de hoek bij het riad hadden we een restaurant gezien in we wilden kijken of we daar wat konden eten, maar dit bleek gesloten te zijn. Toen zijn we de medina maar uitgelopen en hebben we bij één of andere snackbar maar een panini met friet gegeten. Na het eten hebben Nassim, Souhaib en ik de film afgekeken en hebben we het licht uit gedaan.

De volgende morgen hebben we heerlijk ontbeten en daarna zijn we naar de taxistandplaats gegaan. Hier hebben Nassim en Souhaib voor ons onderhandeld over de prijs van de taxi die ons naar Volubilis zou brengen. dit is ze zeer goed afgegaan, want na zo’n 10 minuten er ongemakkelijk naast te hebben gestaan hadden ze een prijs geregeld van 250 Dirham. Deze was voor ons vijven en zorgde ervor dat we naar Volubilis, Moulay Idris en weer terug naar Meknes werden gebracht. En in de eerste twee plaatsjes zou de chauffeur op ons wachten tot we terug waren. Geen geld dus. Na een rit van ongeveer een half uur kwamen we bij Volubilis uit. Volubilis is een van de grootste overgebleven ruïnes uit de Romeinse tijd en was destijds de hoofdstad van de provincie Mauritanië. De entree kostte 10 Dirham, maar dan hadden we geen gids. Hier moesten we apart dan weer voor betalen. We hadden op voorhand al besloten om een gids te nemen, want anders weet je niet waar je naar staat te kijken. In Marokko is het namelijk niet er gebruikelijk om overal bordjes met uitleg bij te zetten. De gids vertelde uitgebreid over alles wat er te zien was en deed dat in keurig Engels. Toen we vroegen hoe het komt dat hij zo goed Engels spreekt, antwoordde hij dat hij dit met veel geduld aan zichzelf heeft geleerd. Bij het verlaten van Volubilis werd het grappig. De gids kostte 130 Dirham. Dit is een standaard prijs die de gidsen onderling hebben afgesproken. Vlak voor we hem het geld wilden overhandigen zei hij zonder blikken of blozen dat hij nog wat extra voor de service wilde hebben. Je verleent dus al een dienst door gids te zijn, en dan wil je graag nog iets extra’s voor de geleverde dienst. Haha!! Achja, zo gaat het nou eenmaal in Marokko, je went er snel aan. De gids in kwestie zei dat het voor een kop koffie was. Maar Souhaib reageerde ad rem en zei dat wij Nederlanders zijn en op zulke momenten geen tip geven. Enigszins verbouwereerd lieten we onze gids achter en stapten we in de taxi naar Moulay Idris. Dit is het stadje wat naast Volubilis ligt en is gebouwd toen de Romeinen vertrokken waren uit Noord Afrika. Het is heel mooi tegen de heuvel opgebouwd en heeft een heel mooi uitzicht over de vallei. Dit uitzicht is in de foto’s te zien. Vlak voor we aan de klim naar het uitkijkpunt begonnen hebben we eerst nog geluncht. Ik heb toen  voor de verandering maar weer eens een tajine gegeten. Na de heerlijke lunch begon de lange klim naar de top. Met wat hulp van lokalen kwamen we op het uitkijkpunt uit. Onderweg kwamen we nog een Nederlands gezin tegen die werden belaagd door een man die ze cakejes verkocht die geluk brachten. De man had al snel door dat we dezelfde taal spraken als de groep die hij belaagde en hij besloot om zijn aandacht naar ons te verplaatsen. De Nederlandse familie was hier uiteraard blij mee en maakte zich snel uit de voeten. Gelukkig voor ons kwamen toen Nassim en Souhaib net de hoek om en de man koos eieren voor z’n geld. Na heerlijk van het uitzicht te hebben genoten zijn we weer naar beneden toe gegaan en naar de taxi toe gelopen. Deze bracht ons weer terug naar dezelfde plek als waar we ’s morgens in waren gestapt en vanaf daar namen we een andere taxi naar het riad. Lisanne, Sophie en ik zijn toen naar het station gegaan en zijn daar weer op de trein naar Rabat gestapt. Nassim en Souhaib zijn verder naar het noorden toe gegaan om familie van Souhaib te bezoeken.

Het volgende stukje gaat over mijn terugvlucht naar Nederland op 25 december. ’s Morgens had ik de sleutels ingeleverd bij de huisbaas en vlak daarna kwam de taxi voorrijden die ik een dag daarvoor geregeld had bij het station. Voor 150 Dirham zou hij me ophalen bij huis en naar het vliegveld van Rabat-Salé brengen. Ruim op tijd kwam ik op het vliegveld aan en daar heb ik eerst nog rustig een koffie gedronken alvorens ik mijn koffer in ging checken. Misschien dat het vanwege kerst zo was, maar het was uitzonderlijk rustig voor een vliegveld, maar het kan net zo goed zo zijn omdat het een gewone werkdag in Marokko was. Kerst is daar natuurlijk geen feestdag. Dankzij het online inchecken was ik zo langs de incheckbalie en ook de douane was zo gepiept. Bij de metaaldetector duurde het wat langer, maar dit had twee oorzaken. De eerste: Marokkanen die enige autoriteit hebben laten dit graag zien, en zeker aan mensen van buiten Marokko. De tweede oorzaak is dat ik volgens de meeste Marokkanen op Ivan Rakitic lijk. Rakitic is een voetballer uit Kroatië die voor Barcelona speelt. Na zeker 20 minuten uitleggen dat ik hem niet ben en ook na het veelvuldig laten zien van mijn paspoort mocht ik doorlopen. De vertrekhal was uitgestorven en na een klein uurtje wachten mochten we het vliegtuig in. Omdat het zo rustig was werd mij gevraagd om bij de nooduitgang te zitten omdat ze iemand nodig hadden die Frans of Engels begreep. Hier zeg je natuurlijk geen nee tegen en ik heb het eerste gedeelte van de vlucht heerlijk ruim gezeten. Op Parijs hoefde ik deze keer minder ver te lopen dan tijdens mijn heenreis in september. In het vliegtuig van Parijs naar Amsterdam mocht ik weer bij de nooduitgang zitten omdat de gene die er zat alleen maar Arabisch kon. Geluk voor mij dus. Echt nodig was het echter niet, de vlucht duurde maar zo’n 45 minuten. Op Schiphol werd ik opgehaald door mijn ouders en met hun ben ik meegereden naar Hans en Yvon om daar nog even snel kerst te vieren.

Sorry voor de late post, maar ik ben ook nog een tijdje in de Alpen geweest en ik ben nu druk bezig met het schrijven van mijn scriptie over het onderzoek dat ik hier heb gedaan. Ik beloof dat voordat de week om is er weer een verhaal komt!