Laatste Keer

Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om over mijn laatste paar dagen toch maar een verhaal te schrijven. Belangrijkste reden hiervoor is dat ik dan een mooi boek kan laten maken met al mijn verhalen en een aantal foto’s erin.

Eerste terug naar vorig jaar kerst. Bij Hans en Yvon werden natuurlijk mijn oren van mijn hoofd gevraagd over mijn tijd in Marokko. Tijdens het eten vertelde ik alles wat van mij gevraagd werd en na een leuke avond reden we weer terug naar huis. De volgende dag moest ik skikleding passen voor de wintersporttrip naar het Kleinwalsertal. Voor het eerst in een lange tijd gingen we weer met de hele familie, inclusief aanhang, skiën. De heenreis naar Oostenrijk duurde langer dan normaal, want er was ’s avonds al veel sneeuw gevallen en ook in Duitsland sneeuwde het zo nu en dan. Qua files viel het wel mee, maar we hebben toch een aantal keer goed stil gestaan. Uiteindelijk zijn we toch heelhuids aangekomen in het dal en hebben we heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel. De volgende dag hebben we de skipassen geregeld en spullen gehuurd. De eerste drie dagen van ons verblijf heeft het continu gesneeuwd in het gebied. Dit was ook nog nodig ook, want het was nog aardig groen op de dag dat we wegreden. Anyway, na de eerste onwennige afdalingen kreeg ik de smaak weer goed te pakken en ging het weer als vanouds. Op de vierde dag hadden we eindelijk weer mooi weer op de berg en hier hebben we ook heerlijk van genoten. Natuurlijk zijn er tijdens de vakantie ook nog de nodige après-ski drankjes genuttigd. Na een heerlijke week skiën en gezelligheid zijn we weer terug gereden naar Nederland op 3 januari. Die avond ben ik ook zo vroeg mogelijk weer gaan slapen, want 4 januari vloog ik al weer terug naar Marokko voor mijn laatste paar dagen aldaar. Ik had dezelfde vlucht als in september dus mijn wekker ging weer om 4 uur af. Heerlijk vroeg duss...

Terug in Rabat moest ik deze keer zelf in mijn beste Frans en Darizja zo goedkoop mogelijk een taxi regelen naar het NIMAR. Ik was hier erg zenuwachtig voor maar het bleek uiteindelijk erg mee te vallen. Het ritjes was wel duur omdat het een grand taxi was. Dat zijn grote witte en vooral oude Mercedessen die van ellende uit elkaar vallen als er harder wordt gereden dan 50 km/h. Anyway, voor 150 dirham werd ik naar het NIMAR gebracht. Hier had ik met Farid afgesproken. Ik had met hem geregeld dat ik de laatste 2 weken in het appartement van het NIMAR kon verblijven. Hier zou ik rustig kunnen werken aan mijn werkstuk en had ik ook nog de luxe van een mooi appartement en hoefde ik niet ver te lopen naar alles. Mijn onderzoek was immers lekker dichtbij. Het werken aan mijn onderzoek ging nog vrij soepel daarna. Ik heb in die 2 weken dat ik daar zat nog een paar interviews gedaan met bezoekers van beide musea en heb nog herhaaldelijk geprobeerd om contact te krijgen met directeur van het Mohammed VI. Dit is helaas niet gelukt. Ik ben niet verder gekomen dan zijn secretaresse. Van het Archeologisch Museum heb ik wel iemand kunnen spreken, de adjunct directrice. Ze heeft wel een aantal antwoorden gekregen op vragen die ik niet wist, maar veel was erg voorspelbaar. Maar ik kon het tenminste gebruiken in mijn eindverslag.

Tijdens het schrijven van mijn eindverslag heb ik nog een aantal keer gezellig kunnen eten met Jeroen, die nog steeds in het appartement sliep, en met andere studenten die het appartement een paar nachten gebruikten. Zo was Allison er bijvoorbeeld een paar dagen. Zij was een Amerikaanse Student die op uitwisseling was maar ze had nog geen eigen ruimte gevonden en mocht daarom de appartement een paar nachten gebruiken. De dagen in Marokko werden steeds korter en kouder. Er was, zoals in elk appartement in Rabat, geen CV aanwezig. 's Avonds zat je dus gewoon met een kleed op de bank of met je warme kleding aan te werken aan je stukken. Ik had dan nog een bad op mijn kamer. Ik heb geprobeerd het te gebruiken, maar er zat in de ketel niet genoeg warm water om het bad goed te kunnen vullen. Ik heb er helaas niet in kunnen liggen. Mijn laatste dagen heb ik vooral gesleten met het schrijven van mijn stuk, op zowel het NIMAR als thuis, en met ontmoetingen met de mensen die er nog waren van de groep. Helaas kan ik mij niet meer herinneren wie er waren. (sorry)

Uiteindelijk heb ik een 7 gekregen voor mijn werkstuk. Iets wat ikzelf en met mij anderen een bijzonder cijfer vonden. Het is echter een voldoende en het cijfer wat ik nodig had om mijn punten te kunnen krijgen voor mijn buitenlandverblijf. Als laatste wil ik iedereen bedanken die dit mogelijk hebben gemaakt voor mij. Allereerst de Nederlandse Overheid voor het uitbetalen van mijn Stufie + een bedrag om in het buitenland te kunnen reizen als student in ruil voor je vrijreizen abo. Daarnaast natuurlijk het NIMAR voor zo'n geweldig programma met leuke docenten en sprekers uit Marokko zelf. Leon, Cynthia, Sarah, Farid, Jaap bedankt. En natuurlijk de gehele groep voor de geweldige sfeer en de leuke uitstapjes in Rabat als daarbuiten. Hier mag ik natuurlijk niet Anas, Omar, Mehdi, Hajar en Imane. Ik zie jullie graag snel weer en misschien wel zelfs in Rabat of ergens anders in Marokko